One Munro in the bag!

Na mijn mislukte solo poging in 2011, staan Sander Notting, Remco Koegler en yours truly op 5 juni 2012 om half tien ’s ochtends op de parkeerplaats bij de Three Sisters of Glencoe. Sander is de ervaringsdeskundige wiens adviezen
ik vorig jaar categorisch in de wind had geslagen, met alle gevolgen van dien.

Dit jaar is hij er zelf bij en zijn wij als klimteam optimaal uitgerust met Nordic poles,
anti midgie spul, energy bars en Platypuss bladders gevuld met liters water.
Zelf heb ik me in de weken voor de klim nog speciaal voorbereid door op de Sportschool extra de benen te trainen en op de loopband te wennen aan wandelen onder een hellingsgraad.
Remco heeft zich voorbereid met goede sokken en schoenen en een Asus Transformer pad voor de broodnodige ontspanning. Remco (34 jaar oud) verklaart voor de aftocht dat hij voor het eerst van zijn leven op vakantie is.
En dan meteen maar ongetraind beginnen met een Munro van 1150 meter hoog met een moeilijkheidsgraad van 4 schoenen op een schaal van 1 tot 5 van de Munro website Walkhighlands. Remco doet het niet voor minder!

We vertrekken om 09.30 uur van de parkeerplaats en bereiken redelijk eenvoudig om 10:37 uur de Lost Valley of Glencoe, Er zaten onderweg wel een paar lastige passages, onder meer de steile wand waar ik vorig jaar ten val kwam, maar we zijn nog fris en nemen alle hindernissen zonder veel moeite.
Bij de terugkeer, 8 uur later als we moe zijn, blijken die hindernissen niet zo makkelijk meer.
Aangekomen in de vallei komt ons reisdoel in zicht aan de horizon.

Voetnoot:

Op de foto rechts staat ons reisdoel. Ik heb een pijl gezet bij de plek waar wij uit de vallei op de ridge terecht komen. Vandaar uit kan je twee Munros bereiken, de Stob Coire Sgreamhach en de Bidean Nam Bian. Wij kiezen voor de laatste omdat die de hoogste is (1150 meter). Tijdens de klim dachten we eerst dat Col 3 de Bidean nam Bian was maar dat bleek een misvatting. De Bidean Nam Bian is vanaf de vallei niet zichtbaar en ligt verscholen achter de rechter zus met de fraaie naam Gearr Aonach.

Omstreeks 3 uur 's middags dalen we weer af vanaf de Ridge. Via de verticale 'stortkoker' gaan we op ons zitvlak steil naar beneden. Hierbij komen de Nordic poles volledig tot hun recht. Het geeft houvast en helpt je overeind te blijven. Ook bij diepe stappen naar beneden zet je eerst de stokken op het lagere punt stevig in de grond en kun je gecontroleerd naar beneden gaan. Na 5 en een half uur klimmen heb je niet zoveel kracht meer in de benen over.
Vlak boven het sneeuwgebied ligt een groot veld met losliggend gesteente, scree genoemd in het Engels. Ik besluit om op mijn hurken te gaan zitten en met de stokken skiënd naar beneden te gaan. Het heeft een enorme scree-lawine tot gevolg die mij op mijn schoenen zittend snel en veilig naar beneden voert, patent!

Rondom het middaguur op een hoogte van ongeveer 800 meter bereiken we een gebied met sneeuw en maken ons daarin glibberend een weg omhoog.
Het loopt tegen 1 uur 's middags als wij via een soort natuurlijke 'stortkoker' omhoog klimmen naar de vlakke ridge aan het einde van de Lost valley. Bovenaan staat een vriendelijke dame met een hond ons op te wachten.
Remco bromt 'Hoe komt die hier, die loopt gewoon de hond hier uit te laten!' Tja, het is tamelijk onthutsend om na een lastige klim van 4 uur een dame met hond aan te treffen. Maar er zijn meerdere wegen naar Rome en ook meerdere wegen naar de Ridge. De dame biedt ons aan een groepsfoto te maken waar we graag gebruik van maken ( zie foto boven
met heel klein stukje hond). Vandaar lopen we via Col 1 en Col 2 naar Col 3 waarvan wij
op dat moment denken dat deze de top vormt.

Als wij daar aan komen treffen we op een top van Col 3 een stapel stenen aan, een zogenoemde cairn. Sander en ik hebben van de Lost valley een stukje steen meegenomen als bijdrage aan de cairn op de top. Al gauw zien we dat de rotsen verderop hoger zijn dan waar wij zitten op Col3. Dit is niet de top van Bidean nam Bian. We moeten nog verder. Op dat moment zie ik het even niet meer zitten en denkt Remco alweer aan de terugtocht. Vanaf ons hoger gelegen punt op Col 3 zien we plots iemand hard rennen over Col 2. Dat is gek, waarom die haast? De man voegt zich bij ons en blijkt een medelander te zijn, ene Erik uit Groningen. Toevallig ook nog DUO collega? vraag ik hem. Nee, Erik kent wel DUO2 want daar heeft hij gewerkt maar Erik legt kunststof- en epoxy vloeren in Groningen. Hij is met een vriend op de motor door Schotland aan het toeren. De vriend heeft hij achter gelaten in de vallei en daarom doet hij alleen even snel de top. De weg naar de top heeft echter geen duidelijk pad, ik zie alleen grillige rotsen. Samen met Sander vindt hij toch een goede route en Remco en ik volgen hun uiteindelijk naar de top van Bidian Nam Bian die wij bereiken om kwart voor een. We zijn dan ruim 4 uur onderweg geweest.

Om kwart voor zeven 's avonds zijn we weer terug bij de auto. We zijn 9 uur onderweg geweest, hebben 11 kilometer afgelegd en een hoogte van 1150 meter bereikt.
We rijden naar de verderop gelegen Clachaig Inn voor het avondeten en een drankje ter afsluiting.
De volgende ochtend als ik de trap probeer af te lopen naar de ontbijtzaal valt dat erg tegen. Alleen met het uitstoten van indianen geluiden zoals 'oef-aah-oef-aah' kom ik strompelend beneden. Gelukkig stel ik vast dat het met Sander en Remco niet veel beter is. Allemaal zo stram en stijf als een deur. Zelfs instappen in de auto doet pijn. Ik zoek het op met Google, we hebben DOMS.
Delayed Onset of Muscular Soreness of wel, riante verlate spierpijn. Treed op na 24 uur bij zware belasting van de spieren. 4 dagen rust is nodig voordat we weer kunnen klimmen. Voor de resterende twee dagen zijn we dus tourist. De tweede Munro Ben Nevis bestijgen we met de kabelbaan. De laatste dag bezoeken we de whisky distilleerderij van Oban. Ik was daar 25 jaar voor het laatst met Tamara toen ik in de haven een mooie foto had gemaakt van vissersboten op de voorgrond met op de achtergrond McCaigs Tower, ook wel genoemd McCaigs Folly. Met de boys zoek ik de plek op waar ik ooit die foto maakte. Met een beetje zoeken vond ik de juiste hoek en maakt dezelfde foto als 25 jaar geleden:


Remco	Ben en Remco in de sneeuw	Sander bovenaan de vallei	Groepsfoto op de ridge

Terugkijkend naar de 'Valley down below'	Ben en Remco naderen de top	De top van de Bidian Nam Bian (1150 meter)	Het uitzicht vanaf de top


Ben en Remco terug in de vallei	Remco op de trap	"Ik ben nog nooit zo moe geweest!"	We kunnen weer lachen!