Ben's Blog 2024

Anekdote:
Ergens vorige eeuw las ik in de AVRO radiobode dat de Vlaamse omroep BRT een uitzending had gepland met Schotse muziek. Met mijn taperecorder in de aanslag heb ik een groot deel van die uitzending opgenomen. Eén onderdeel sprong er met een kop en schouders boven uit, het is een ballet van componist Ian Whyte en het heet 'Donald of the Burthens'.
De dirigent was ene Iain Sutherland. Volgens de Vlaamse omroepster ging het hier om een equivalent van de Faust legende, met ingrediënten van spijt, boete en ellende. Wat we te horen kregen, was de zogenoemde duivelse finale van het Ballet. Het orkest was het wereldberoemde ‘BBC Scottish Symphony Orchestra’ met als solist op doedelzak ene George McIlwham.
Nou ben ik een groot liefhebber van de doedelzak en heb vaak in Schotland ademloos zitten luisteren naar Bagpipe Playing Contests die gehouden werden bij de Highland Games. Maar dit muziekstuk slaat alles. George McIlwham houdt zich hier fenomenaal staande met zijn bagpipes tegen het geweld van het warm gespeelde BBC orkest in deze finale en iedere keer als ik het hoor, spuiten de tranen tegen mijn bril, het is overweldigend mooi.
Lang na die uitzending, maakte ik kennis met de familie Temple, toen woonachtig in Netherlee Glasgow. De heer Maurice Temple vroeg me of ik van klassieke muziek hield. Naar waarheid vertelde ik dat ik in de auto opweg naar Glasgow een bandje had gespeeld van Donald of the Burthens by Iain Sutherland, directed by maestro Whyte. ‘Oh No’ zei Maurice Temple, ‘it’s the other way around, it is written by White and conducted by Sutherland. Ik dacht, hoe weet hij dat nou weer, wie kent in hemelsnaam dit stuk nog meer? ‘Are you sure?’ vroeg ik. Yep, Maurice Temple verklaarde lid te zijn van de BBC Scottish Symphony Orchestra in zijn capaciteit als French Horn Player en George McIlwham kende hij heel goed. Nou zeg, hoe bestaat het, wat een toeval. Hij vroeg of ik het bandje bij me had want hij verklaarde dat hij in die uitzending in België met het orkest aanwezig was en hij wilde er graag een kopie van hebben voor zichzelf en voor collega George. Beide heren zijn inmiddels overleden en Maurice Temple werd door het orkest geëerd met een brass-room welke zijn naam draagt. Een fraai eerbetoon.