We leven weer!!

Dag één

U kunt wel gaan mijnheer Jongbloed,……de volgende graag! (dinsdag 24 november om 15:00 uur geopereerd en 16.15 alweer op zaal).

Of ik na het eten al zin had om wat te gaan oefenen met mijn krukken?! Huh? Ik hoefde namelijk nog niet gelijk in de Audi A3, mijn vrouw had namelijk mobiel aangegeven, dat zij nog niet helemaal uitgewinkeld was in Zwolle en
dat de snelheid van het ziekenhuishandelen haar enigszins “ongemakkelijk” overviel. Alle begrip natuurlijk van de vrouwelijke verpleging, zouden ze mij mooi ondertussen even wat proefrondjes laten draaien in de gang, was dat
voor háár thuis ook gelijk wat makkelijker. Na wat vriendelijke mobiele adviezen over en weer tussen de dames, ontfermde zuster Marion zich verder over mij. Het verband moest namelijk even direct vervangen worden door wat
gemakkelijke pleisters en een drukkous. Het verband eraf was heerlijk, maar bij het aanbrengen van de steunkous was Marion er niet helemaal bij met haar gedachten, waarschijnlijk kwam haar een betere winkel in gedachten dan die, waar zij mevrouw had heengestuurd, dus overstrekte zij mijn knie enigszins, iets dat de eerste week absoluut niét mocht gebeuren. Het voelde ongeveer als 30 jaar geleden toen mijn kruisband afscheurde. Dat gebeurde wel eens vaker stelde Marion mij verschrikt gerust, gewoon even doorzetten. Het duurde even, maar dan zat ‘ie ook op zijn plaats (de steunkous) en volgens mijn idee zat de nieuwe kruisband op diezelfde zelfde plaats als vóór de
operatie, gescheurd, vooraan ingeklapt, opgerold in de knie. Of ik pijn had? Het leek mij op de een of andere manier verstandig haar op dat moment maar gillend te overtuigen. Ik kreeg een nieuw pilletje en een morfinepompje,
waarin ik mocht drukken als het zeer deed. Mijn vriendelijk lachende vriendin, schrijlings zittend aan mijn zijde op mijn bed, zag er die avond feeachtig uit, toen zij mij bezocht nadat de winkels in Zwolle gesloten waren. Heerlijk heb ik die eerste avond dan ook verder gedroomd, heel af en toe gestoord door Ordskommandantin Marion, die wel érg veel mijn bloeddruk kwam opmeten en die, ondanks haar extreem lange scherpe hoektanden, gek
genoeg, dezelfde sprookjesa chtige uitstraling had, terwijl zij ondertussen de meest verschrikkelijke dingen met mij deed. Die drugsjaren ’70 waren eigenlijk zo slecht nog niet!

Dag twee.

Ik mag weg als ik mijn knie 90 graden kan buigen, zegt zuster Laura. Angstig informeer ik of de “beul van Zwolle” nog terugkomt die dag. Nee, ze is vrij die dag. Eén dag hard werken dus en ik ontloop haar. De fysio was al
onderweg, eitje dus! Maar ik ging eerst even verhuizen naar een andere zaal, daar zou het veel gezelliger zijn dan hier in mijn eentje. Oké?! En zo draaiden Laura, Wendy en ik, inmiddels goedgehumeurd, de zaal op, op
de vierde verdieping. Vijf paar oude, doffe, suffe, meer dan 70 jaar oude, heupgeopereerde ogen keken mij aan. Time to party!! De fysiotherapeute arriveerde gelukkig vrijwel gelijktijdig, we konden aan de slag. Als ik volledig kon strekken, 90 graden kon buigen én traplopen kon ik diezelfde middag nog weg. Geen geringe opgave met een steunkous met “gipskracht”. Enfin, ik kreeg een paar oefeningen opgedragen, die ik kon uitvoeren in bed, kreeg uitleg van het gebruik van de krukken voor het lopen, dan zou ze dezelfde middag nog langskomen en ze sprak gelijk de verwachting uit, dat ik dan al naar huis zou kunnen. Vrolijk beende zij daarna weg op haar gezondheidscroqs”. Als een bezetene aan de gang gegaan met een eventuele terugkeer van Marion in het gemotiveerde achterhoofd. Het hielp allemaal niets, rond 6 uur die avond werd ik ingehaald door de pijn en
was er totaal geen beweging meer in de kous te constateren. Ik bleek iets tè enthousiast, tè vroeg gestopt met de main pain killer Diclofenac. De Birckenstock fysiomevrouw oordeelde keihard, geen 90 graden…………niét naar
huis!! Ik werd voorgesteld aan de avondzuster Marcella, zij ging beginnen met het op peil brengen van mijn pijnbestrijding en ja, daar gingen de twee Diclofenac én de morfinepil al achterin de keel. Hielp niets, klaagde ik na
een hele minuut bij Marcella, die tegelijkertijd een soort van Marion-achtige uitstraling kreeg. Geschrokken liet ik daarna de pijn maar over mij heenkomen en zag in een soortement van pijnlijke roes die avond, mijn bejaarde zaalgenoten tijdens hun oefeningssessie een soortement van stijldansen uitvoeren op hun krukken dan wel looprekjes……….zij wel, later geholpen dan ik en zo mobiel als wat én zonder pijn. Met mij werd het maar erger en erger en ik eiste mijn oude, vertrouwde, kapotte kruisband weer terug, nooit last gehad tenslotte van dat oude
vertrouwde ding. Marcella kwam uitleggen dat dat niet meer kon. Ik wilde de chef spreken, Herr Doctor selbst. Die was naar een congres, loog the bitch! Maar Marcella bleek niet voor één gat te vangen en in het begin van de nacht
terwijl ik de lijkverstijving al enigszins voelde en ze voor de zoveelste keer bij mij kwam kijken, leek het haar een idee om de drukkous te verwijderen. Direct daarna maakte een weldadig gevoel zich van mij meester ondanks het feit, dat mijn been spontaan twee keer zo dik werd. Weg was alle pijn, een lekker morfine pilletje er achteraan van mijn weldoenster Marcella en voor het eerst die dag kon ik rustig pijnvrij gaan liggen. Die nacht deed
ik gek genoeg geen oog meer dicht en was ik ongewild getuige van een vreemd doch fascinerend snurkconcert van vijf geopereerde bejaarden, waar duidelijk de tenoren, altsaxen en sopranen hun separate partijen meesnurkten, slechts twee keer in die nacht onderbroken door groepsbezoeken aan het toilet, begeleidt door een cordon van verpleegkundigen, die als schimmen in de nacht fluisterend kwamen en gingen.

Dag drie

Tegen zes uur ging ik out, om om zeven uur weer rechtop gezet te worden voor het ontbijt. Maar het was tijd voor een feestje, de ergste pijn was weg. Marcella spontaan en openlijk de liefde verklaard en ten huwelijk gevraagd.
Ik had weliswaar een twee keer zo’n dik been, als ik ooit had gehad, maar moet eerlijk zeggen dat dat mij even minder boeide. De “croqs”mevrouw, Door, was er al om acht uur we gingen het opnieuw proberen. Voorzichtig trok ik mijn baantjes in de gang en ik deed het fantastisch, volgens Door!! Zo doorgaan en de 90 graden oefenen. Om elf uur zou ze terugkomen, dan gingen we traplopen in het gebouw en mocht ik alsnog het pand verlaten, beloofde ze. Om elf uur was het zover en op de 90 graden na doorstond ik de test. Ik mocht naar huis. Gauw afscheid genomen, in het bijzonder van mijn weldoenster en omstreeks 13.00 uur wurmde ik mij, passend gekleed in een Dutchy (Johnny en Anita) campingbroek, in de gechipte Audi A3 en vertrokken we, ook gechipt, naar huis.

Dag vier.

Het gaat nu redelijk met me, slaap bijna pijnvrij, kan inmiddels meerdere houdingen aannemen en mijn meisje is op de belangrijkste tijden bij me om me te helpen. Gaat overigens niet overal op. Moest vanmorgen gelijk al weer in
dezelfde Johnny broek naar het kippenhok strompelen om een rat te verjagen, die haar in het hok had aangekeken tijden het voeren van de kippen. De hond bood namelijk ook geen uitkomst, omdat hij mijn vriendin zo leuk vind en
steeds met haar wil optrekken, zodat hij ratten in dat geval maar bijzaak vindt. Had wel een leuk YouTube filmpje kunnen zijn, van zo´n wankele man op krukken, die een onwillige rat verjaagd uit een kippenhok. Maar sois, dat is
inmiddels opgelost en verder houd ik mij érg koest en doe braaf mijn oefeningen. Tot zover het nieuws uit Zwolle en Friesland.

Auke Jongbloed

 

[Top]