Hoofdstuk 3. Het Icoon van Joan
De Revox van Joan speelde een slow nummer en Corentin en Linda voegden zich op de dansvloer. Serge Gainsbourgh bezong zijn jeugdige geliefde Jane Birkin met het hitsige en hijgerige “Je t’aime mois non plus”.
Corentin ervaarde de geur van Linda’s schoongewassen haar en van de Ysatis die hij haar vorige maand op haar 18e verjaardag cadeau had gedaan.
Hij had zijn armen om haar heen, zijn rechterhand liep hij rusten op haar fraai gewelfde achterste. Linda had haar armen om zijn nek en zo draaiden ze in langzaam op de maat van de muziek in een cirkeltje om elkaar heen, innig ineen gestrengeld.
“Wat betekent dat eigenlijk, Cor, de titel van dit liedje?”.
Zij zegt: “Ik hou van je” en hij antwoord met “Ik niet meer, met meer in de zin van hoeveelheid dan wel te verstaan”, antwoordde Corentin.
“Eigenaardig antwoord eigenlijk hé”, zei Linda.
“Tja”, zei Corentin, “kennelijk kan je het in het Frans zo zeggen, als het niet zo was dan zou het liedje toch niet die lading hebben die het nu heeft”.
“En wat voor een lading is dat dan, schat?” vroeg Linda ontdeugend.
“Nou, om precies te zijn een 3-Levi’s-over-elkaar heen-draag lading, schat ik zo in.
Zij zingt dat hij de golf is en zijzelf het naakte eiland, nou dan weet je het wel”.
Linda dacht even na over deze beeldspraak en sprak met zwoele stem:
”zie je het voor je, dat naakte onbeschermde eiland dat schaamteloos nat gebeukt wordt door golven die keer op keer over haar strand gaan, zich weer terug trekken en weer toeslaan, totdat het woeste schuim in vlokken landinwaarts slaat?”
Linda voelde de lichamelijke reactie van Corentin op deze beeldspraak dwars door zijn Levi’s heen.
Zelf voelde ze een rode blos over haar gezicht komen, was even stil en zei:
”Kom mee Cor, dan vraag ik Joan de sleutel van haar meditatieruimte en kun je de haar Iconen verzameling zien”.
Twee minuten later sloot Linda de deur van de meditatieruimte achter haar zachtjes op slot en stonden zijn alleen in het stilte centrum van Joan, volledig gericht op elkaar, zonder oog te hebben voor hun omgeving.
De meditatieruimte van Joan was een kleine kamertje van 4 bij 3 meter met een 1 persoons bed, een wastafeltje en een klein hoektafeltje met wierook altaar en een radio cassette speler waarop zij de chants van boedistische monniken afspeelde die haar ondersteunde bij haar meditatie oefeningen. Joan deed aan ‘Universele Energie’.
Ze had haar chakras voor 100% open laten zetten en hield sindsdien haar energie op peil door dagelijks een korte tijd in deze ruimte door te brengen.
Ze stak dan de wierook aan, temperde het licht met de dimschakelaar, startte het bandje met boedistische chants en sloot haar ogen. De Universele Energie die haar meester met level 13, Ki of Qi noemde, ademde ze in door haar neus. De in haar lichaam aanwezige toxinen ademde ze uit via de mond. Dit deed ze 3 keer waarna ze zich een minuut of 10 concentreerde op chakra 7, de zogenoemde kruin- of kroon-chakra, boven op haar hoofd, terwijl ze tegelijkertijd de chants gebruikte als houvast voor haar geest.
Tijdens de meditatie had haar geest de neiging om op reis te gaan en nooit meer terug te komen in de harde realiteit van deze wereld. De chants dienden voor haar als baken waarop ze zich kon richten om weer terug te keren naar haar lichaam als zij onverhoopt toch zou afdwalen met haar gedachten.
De spirituele Joan had deze ruimte een extra religieuze dimensie gegeven door hem vol te hangen met iconen met daarop de afbeeldingen van evangelisten, heiligen, engelen en Christus. De meeste betrokken van Antiekhandel Gobius in de Kepplerstraat. Eigenaar Piet belde haar altijd op als er weer een nieuw exemplaar was binnen gekomen zodat zij zelf niet actief de boer op hoefde om haar verzameling uit te breiden. Haar nieuwste aanwinst, een fraaie 18e eeuwse Russische icoon met Christus afbeelding, had ze van de week een prominente plaats boven haar hoofdeinde van het bed gegeven.
Wordt vervolgt...