Ziekteverzuim

hondsdolheid. De Britten hebben decennia lang, het de mensen nagenoeg onmogelijk gemaakt om een hond mee te nemen naar de UK, louter en alleen uit angst voor import van dit doortrapte virus.
In deze documentaire werd uitgelegd dat het virus zich nestelt in de hersens en daar als het ware een paar schakelaartjes omzet. Klik, klik... en het zien van water, of pogen te drinken, gaat nu krampen uitlokken van de slikspieren en de ademhalingsspieren die zo onaangenaam zijn dat de patiënt angst krijgt voor

water. Een logische zet van het virus, immers, het wil zich verspreiden via beetwonden en dan
past het niet dat het met water verdunt word of uit de bek gespoeld word.
Clever he? Dus, een virus verandert het gedrag van de patiënt. Dit kan rare vormen aan nemen, mijn dochter bijvoorbeeld kreeg als ze ziek werd, de behoefte om met theelepeltjes in haar mond te lopen. Papie? Jaaa? En vlam, een lepel met een dikke dosis zwaar oraal geïnfecteerd speeksel werd door dochterlief in de vaderlijke keel afgestort.
Wees daar maar eens bedacht op. In een kantoor omgeving gaat een virus heel anders
te werk. De patiënt, die normaal gesproken met frisse tegenzin op zijn fiets door de regen naar kantoor gaat, wordt nu door het virus geslagen met een exorbitante werkdrift en
bijpassend plichtsbesef. “Nee, het valt wel mee, het gaat wel, ik kan ze niet in de steek laten”. Ik denk dat ik op die manier aangestoken ben door een mij onbekende, Aziatisch uitziende, externe die hevig snotterend achter zijn flex plek zat en het ene papieren zakdoekje na het andere vol proestte met een van het thuisfront meegenomen ongezonde Hong Kong mix.
Goed, ik dus bijgevolg ziek en blijf dus wél thuis. Echter, in mijn verzwakte toestand krijg ik plots de behoefte om postzegels te kopen op het postkantoor. Ik ben hierover niet verbaasd, aan het begin van mijn ambtelijke carrière kregen zieke collega’s vaak de drang om het hele huis te behangen en te witten, maar het na een ziekteperiode verschijnen met verfspatten op gezicht en handen is niet meer maatschappelijk geaccepteerd.

De balie medewerkster van het postkantoor die me helpt is Greet, een vrouw die ik ken uit de Haagse wijk Morgenstond, waar wij beiden zijn opgegroeid. Greet blijkt snipverkouden, al 7 dagen lang zegt ze, maar toch naar haar werk, het is immers maar een verkoudheid hé? Ja, wat is er nou mooier voor een virus dan een bruggenhoofd op een postkantoor? Het besmettings potentieel is fenomenaal. Een ding weet ik zeker, Greet gaat heel erg lang verkouden blijven, daar ben ik heilig van overtuigd.
Wees slimmer dan een virus, laat je niet in de luren leggen en blijf thuis als je ziek bent. Krijg je dan de behoefte om je woonomgeving aan te pakken dan moet je dat zien als een actie van het afweer mechanisme van je immuun systeem.
Tja en de aandrang tot aanschaf van postzegels? Waarschijnlijk een oud virus uit de tijd dat er nog aan gelikt moest worden zodat postbodes het virus via de post konden verspreiden.

Ben Kalkhoven 3/2/2008