Stadshart terreur
Als u net zoals ik regelmatig in de pauze door het stadshart loopt, dan moet het u ook opgevallen zijn.
De bijna altijd aanwezige zwermen jeugdige enquêteurs, in uniform gekleurde regenjacks rood of blauw, gewapend met een notitieblok en balpen. En wat willen die mensen? Een momentje van uw kostbare tijd om u attent te maken op, of warm te krijgen voor hun zaak cq goede doel, of god weet wat voor
andere reden om je storen in je vreedzaam middag gemijmer. Het moest verboden worden.
De bedoeling van zo’n pauzeloopje is dat je weer een fris hoofd verkrijgt, om de in het verschiet liggende uitdagingen tot einde werktijd, weer blijmoedig tegemoet te kunnen treden. Het laatste wat je dan nodig hebt is treurige verhalen over doodgeknuppelde zeehondjes, het droeve lot van gevangen in wrede buitenlandse cellen, wantoestanden in de wereld of het weer openstellen van de jacht op de nobele walvis.
Natuurlijk, dit en meer zijn gewichtige zaken die zeker de aandacht verdienen maar niet iedere godvergeten keer als ik door het stadshart loop.
Als u net als ik woonachtig bent in Zoetermeer en probeert op de zaterdag het stukje stadshart te lopen van de Blokker naar de overdekte passage, dan is het helemaal spitsroede lopen door hordes goede doel maniakken.
Afgelopen zaterdag was het weer raak, bij de Blokker zag ik de eerste al staan, vakkundig draai ik mijn blik weg van de enquêteur, deze begrijpt het ‘verdommunicatie’ signaal en slaat zijn enterhaken in een andere argeloze voorbijganger.
Tegenover de Hema staan zo te zien twee belangen organisaties strategisch opgesteld. Een groepje met blauwe en een groepje met rode jacks hebben het gebied verdeeld over een zeer kleinmazig werkterrein. Dat gaat moeilijk worden. Ik maak een schijnbeweging naar links op rood en veins interesse. Het blauwe jack rechts haakt daarom af en schiet een ander aan. Ik vlucht door het hierdoor onstane gat en laat de rode enquêteur mistroostig achter.
Bij bakkerij Ammerlaan maakt een Hare Krishna oogcontact en haalt mij ogenschijnlijk moeiteloos binnen als ware ik een moegestreden vis die toegeeft aan de wil van de sportvisser. Ik probeer zijn wil te slopen. “Jongeman”, zeg ik denigrerend tegen zijn met verf besmeurde gelaat, “helemaal niemand op de wereld zit te wachten op die lectuur van jou”.
Met een waarschijnlijk door Krishna ingegeven blijmoedigheid probeert hij : “Maar u toch zeker wel. mijnheer?” Nee joh, ik ook niet en laat de Hare Krishna in zijn vet gaar koken en loop door.
In de verte zie ik de schuifdeuren van de passage al opdoemen. Nog even, binnen ben ik veilig, daar heb ik nog nooit enquêteurs gezien.
Bij de ingang staat de Telegraaf en het AD, gratis krant mijnheer? AD heb ik al roep ik over mijn schouder. “Goede keus mijnheer”, complimenteert de AD colporteur. “Dan ontbreekt de Telegraaf nog mijnheer”, brult de Telegraaf colporteur er over heen. Grijnzend neem ik de laatste stappen naar binnen en kijk nog even achter om. Er zijn warempel militaire strategieën nodig om deze Startshart infiltranten te kunnen omzeilen. Als ik weer voor me kijk, wordt me een collectebus van Jantje Beton onder de neus gedrukt. Shit, niet zien aankomen.
“Ik heb al gegireerd”, lieg ik, en voeg mij in de veiligheid van de passage.
Als ik weer buiten kom, koerst er een prettig ogend vrouwelijk enquêteurtje op mij af.
Getergd probeer ik haar af te poeieren door te verklaren dat ik al door 5 verschillende belangen organisaties ben getackeld vandaag en niet zit te wachten op een interventie van…
“De belangenvereniging voor MS patiënten, mijnheer”, vult zij vakkundig aan, “Weet u wat dat is mijnheer, MS?” “Multiple Sclerose, jazeker, een slopende ziekte, ik heb iemand gekend in een ver gevorderd stadium van MS, de vrouw van een collega, ze was tot haar nek verlamd.”
“Dan weet u wat het is om MS te hebben, mijnheer, uw bijdrage van een paar Eurootjes per maand kunnen veel beteken in het leven van de MS patiënt, wilt u…”. Nee, zeg ik, tegelijkertijd realiserend dat het haar toch gelukt is om haar boodschap op mij over te brengen, ik heb zelfs een gesprek met haar gehad. Ik feliciteer haar met dit wapenfeit en loop verder met de realisatie dat ik nog niet gehaaid genoeg ben.
Ben Kalkhoven 7/10/2004
