Ergens tegen het einde van de zeventiger jaren van de afgelopen eeuw, was ik aanwezig bij de begrafenis van Bob Renton, de Engelse opa van mijn toenmalige vrouw Lynn van de Graaf.
De dienst werd gehouden in een crematorium in NewCastle Upon Tyne onder leiding van een Anglicaanse priester. Op het moment dat de kist langzaam naar de lagere verdieping zakte, raakte Grandma Elsie totaal over haar toeren. 
Een aangrijpend moment waarop ik de priester vol medelijden hoorde zeggen: ‘Blessed are those who mourn, for they shall be comforted’.
Deze uitspraak is mij altijd bijgebleven. Het is een van de acht zaligsprekingen.
In het Nederlands kan het vertaald worden als:
‘Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen getroost worden (Mt5:4)’.

Toen twintig jaar later in 1998 mijn moeder overleed, heb ik deze woorden van troost aan het eind van mijn grafrede toegevoegd. En wel in het Engels want dat bekt toch even wat lekkerder.

Dit brengt mij naar de clou van dit verhaal. In november 2011 was ik op bezoek bij Thomas Sluyter in Tipperary Ierland. Toen wij op zondag 13 november ’s ochtends de mis bezochten in de St Michael’s, merkte ik op aan Thomas dat het uitgerekend die dag mijn moeders 13^e sterfdag was. Mooie gelegenheid om een kaarsje te branden voor je moeder, opperde hij. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik vervolgens ging zitten in de kerk, viel als eerste mijn oog op een pilaar met daaraan gehangen een kleed waarop een tekst gedrukt stond. Mijn mond zakte open van verbazing toen ik las:



















Ik was niet voor de eerste keer in de St Michael's maar ik zag dit echt voor het eerst.

Bij thuiskomst heb ik dit bijzondere voorval verteld aan Karen van de Graaf, de zus van Lynn. Ja zei ze, dit is de enige manier waarop zij (de overledenen) nog met ons kunnen communiceren.

Zo zie je maar weer, vriend Horatius, er is meer tussen hemel en aarde dan waarvan Uw wijsheid droomt.
(Shakespeare: Hamlet)

Ben Kalkhoven
November 2011